Σύναξις Ὀρθοδόξων Κρητῶν: Επιστολή προς την Ι. Μονὴ Μεγίστης Λαύρας για τον π. Σάββα Λαυριώτη (31 Ιουλίου 2016)

Σύναξις Ὀρθοδόξων Κρητῶν.

Χανιὰ τῇ 31-7-2016
Κυριακὴ ΣΤ’ Ματθαίου, Εὐδοκίμου δικαίου, Ἰωσὴφ ἀπὸ Ἀριμαθαίας.
Πρὸς τὴν Ἱερὰ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας
Κοινοποίησις:

Ἱερὰ Κοινότητα Ἁγίου Ὄρους
Πολιτικὴ Διοίκηση Ἁγίου Ὄρους
Ὑπουργεῖον Ἐξωτερικῶν

Ὡς Ὀρθόδοξοι Κρῆτες, ἐπληροφορήθημεν καὶ παρακολουθοῦμεν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τὰ τεκταινόμενα ἀναφορικά μὲ τὸν Γέροντα Σάββα Λαυριώτη. Μὲ μεγάλη λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ἱστορικὴ καὶ ἀρχαιότερη Μονὴ τῆς Μεγίστης Λαύρας, ὄχι μόνον δὲν πρωτοστατεῖ στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δίνοντας τὸ παράδειγμα στοὺς ὑπόλοιπους Ἁγιορεῖτες, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἐλάχιστους σωστὰ φρονοῦντες καὶ πράττοντες στὰ θέματα Πίστεως, ὅπως τὸν Γέροντα Σάββα, τοὺς ἐκδιώκει. Ἀντὶ νὰ τὸν ἐπαινέσετε καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ παράδειγμά του, ἐσεῖς συντάσσεστε μὲ τὰ φρονήματα τοῦ παναιρετικοῦ (ὅπως ἀποδεικνύεται) Πατριάρχου Βαρθολομαίου Ἀρχοντώνη καὶ δέχεσθε ὡς Ὀρθόδοξη τὴν ληστρικὴ καὶ αἱρετικὴ ψευδοσύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου Κρήτης.

Νὰ ξέρετε πώς οἱ Ὀρθόδοξοι ὀρθά φρονοῦντες Κρῆτες, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἀπογοητευμένοι καὶ λυπημένοι ἀπὸ τὴν στάση σας γιὰ τὰ θέματα τῆς Πίστεως, ποὺ ἀντὶ νὰ εἶναι ὁμολογιακὴ – μαρτυρικὴ, εἶναι μᾶλλον δουλικὴ καὶ ὑποταγμένη στὶς ἐπιταγές καὶ ἐντολές τοῦ ἡγέτου τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Τὸ Ἅγιον Ὄρος ἔχει ἀναδείξει πλῆθος ὁμολογητῶν καὶ μαρτύρων τῆς Πίστεως, κατὰ τῶν κακοδοξιῶν τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν ὑπολοίπων αἱρέσεων καὶ, ἄν μὴ τὶ ἄλλο, περίμεναμε ἀπὸ ἐσᾶς νὰ τοὺς μιμηθῆτε ὡς ἐπόμενοι αὐτῶν καὶ μὲ τὸ φωτεινὸ παράδειγμά σας, νὰ καθοδηγήσετε τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα στὴν ἀσφαλὴ ὁδό τῆς σωτηρίας, ποὺ εἶναι ἡ ἀνόθευτη Ὀρθόδοξη Πίστη πού παρελάβαμε ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες μας.

Ἐσεῖς ὅμως πράττετε τὸ ἀντίθετο. Διώκετε αὐτούς ποὺ τολμοῦν νὰ ὑψώσουν τὴν φωνὴ τους ἐνάντια στὴν ὑποκρισία καὶ στὸ ψεῦδος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ ἔτσι μὲ τὴν συμπεριφορὰ σας, τάσσεστε μὲ τὸ μέρος τῶν διωκτῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως.

Νὰ γνωρίζετε ὅτι τό Ὀρθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα ἀποδοκιμάζει αὐτὴν τὴν προδοτικὴ συμπεριφορὰ σας καὶ σᾶς καλοῦμε νὰ ἀνανήψετε τὸ συντομώτερο καὶ νὰ μιμηθῆτε τὸ ὁμολογιακὸ παράδειγμα τοῦ Γέροντος Σάββα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποδείξετε καὶ σὲ μᾶς, ἀλλὰ κυρίως στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ στὴν Ἀφέντρα τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Ὑπεραγία Θεοτόκο, πώς πραγματικὰ δὲν σᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ θέσεις σας καὶ τὰ εὐρωπαϊκὰ κονδύλια, ἀλλὰ ἡ σωτηρία σας, καθὼς καὶ ἡ σωτηρία τῶν ὑπολοίπων ὀρθοδόξων. Κυρίως ὅμως, ὅτι σᾶς ἐνδιαφέρει ἡ διαφύλαξις τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ οἱ Ἅγιοί μας μὲ τὸ αἷμα τους διαφύλαξαν μέχρι τὴν σήμερον, παραδίδοντάς την σὲ μᾶς ἀκεραία καὶ ἀνόθευτη.

Μετὰ τιμῆς,
Ὁ Πρόεδρος τῆς Συνάξεως τῶν Ὀρθοδόξων Κρητῶν.
Γεώργιος Βλαμάκης, Ἀρχιτέκτων Μηχανικὸς
Τ.Θ. 26, 73014 ΠΛΑΤΑΝΙΑΣ ΧΑΝΙΑ
e-mail: orthodoxoi.krites@yahoo.gr


Πηγή: Blog "Aκτίνες"

Η επίσημη ομολογιακή απολογία του π. Σάββα Λαυριώτη που κατετέθει στην Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας (28 Ιουλίου 2016)

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

Ὁ Διωγμός γιά τήν Ὀρθόδοξο Πίστη ἀρχίζει γιά τά καλά

Σέ ἔκτακτη συνεδρία τῆς Γεροντίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας στίς 12/25-7-2016, μετά ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ Πατριαρχικοῦ γράμματος πού διαβιβάστηκε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα καί πού τόνιζε γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά τοῦ Μοναχοῦ Σάββα Λαυριώτη, ζητήθηκε νά ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος, δηλαδή νά τιμωρήσουν τόν μοναχό Σάββα. Ἡ Μονή μέ αἰτιολογία τήν ἀνυπακοή μου στόν Καθηγούμενο καί στό Μοναστήρι,  καταπατώντας τόν ἐσωτερικό κανονισμό καί τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ καθαιρεῖ ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Προϊσταμένου, μέ τήν δικαιολογία πώς μοῦ εἶχαν γίνει συστάσεις στό παρελθόν καί ἐγώ δέν τίς λάμβανα ὑπόψιν.

Διαμαρτυρία του Συλλόγου Ορθοδόξων Πατμίων για τη δίωξη του π. Σάββα Λαυριώτη (26 Ιουλίου 2016)

Προς:Ι.Μ.Μ. Λαύρας
Κοινοποίηση: Ι. Κοινότης Αγίου Όρους
Πάτμος, 26 Ιουλίου 2016 (Νέο Ημερολ.)
†Παρασκευής οσιομάρτ., Ερμολάου ιερομ.
Πανοσιώτατε και λίαν Σεβαστέ μας Γέροντα Πρόδρομε
Σεβαστοί Πατέρες της Γεραράς ΙΜΜ Λαύρας

Ευλογείτε

Εν πρώτοις θα θέλαμε να Σας εκφράσουμε το βαθύτατο σεβασμό μας, όχι μόνο προς το Μοναχικό Σας Σχήμα αλλά και λόγω του γεγονότος ότι ζείτε στην αρχαιότερη Μονή του Αγίου Όρους, τη Μάνδρα του Αγ. Αθανασίου!
Πιστεύουμε ότι οι δικές Σας Προσευχές εκεί στο ευλογημένο Περιβόλι της Παναγίας είναι που κρατούν την Ελλάδα και τον κόσμο όλο ακόμη ζωντανό.
Θα θέλαμε παρόλ’αυτά να Σας εκφράσουμε την απογοήτευσή μας για κάποια γεγονότα που ακούσαμε. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η επίπληξη (κι ενδεχομένως η έκπτωση από τη Γεροντία) του  Μοναχού π. Σάββα. Ευσεβάστως Σας δηλώνουμε ότι καταδικάζουμε το διωγμό του, όπως καταδικάζουμε και την εκδίωξη οκτώ πατέρων από την Ιερά Μονή Χιλανδαρίου. Η εκδίωξη των οκτώ πατέρων από τη Μονή της μετανοίας τους και ο διωγμός του π. Σάββα δεν οικοδομούν σχέσεις γαλήνης, ορθόδοξης ομολογίας και ομόνοιας στο Άγιον Όρος.
Από το Άγιον Όρος θα περιμέναμε να εκφράσει τη διαμαρτυρία του προς τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, ο οποίος εδώ και χρόνια κατασκανδαλίζει τον Πιστό Λαό, με τα οικουμενιστικά και εν γένει συγκρητιστικά του ανοίγματα αλλά και τη γενικότερη συμπεριφορά του. Κι ο Λαός μακροθύμησε και συγχώρεσε άχρι καιρού… όμως νυν επέστη καιρός! Θα μάθατε ίσως το ότι ο Πατριάρχης αγνοεί επιδεικτικώς τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της Ιεράς Νήσου μας αλλά και της ΙΜ Αγ. Ιω Θεολόγου Πάτμου και προτίθεται να παραχωρήσει Ορθόδοξο, εν χρήσει Ι. Ναό σε Παπικούς που επισκέπτονται τα καλοκαίρια το νησί (μάλιστα η τελευταία εντολή του ήταν «εντέλλεσθε να τους εξυπηρετείτε όποτε και για όπου ζητηθεί»!)

Ερήμην δίκη και καταδίκη του π.Σάββα Λαυριώτη από την Ι.Μ.Μεγίστης Λαύρας (26 Ιουλίου 2016)

ἐν Ἀγίῳ Ὄρει τῇ 13/26-7-2016

Σύναξις Άρχαγγέλου Γαβριήλ, Στεφάνου Σαββαΐτου

Ὁ διωγμὸς τῶν ὀρθοδόξων μοναχῶν ἐντὸς τοῦ Ἁγ. Ὄρους πλέον κλιμακώνεται. Ἐχθὲς ἔλαβε χώρα στὴν Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας ἡ -ἐρήμην- δίκη τοῦ ὁμολογητοῦ μοναχοῦ Σάββα.

Ἐρήμην διότι, ἐνῶ ἀπαιτεῖτο ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἐν λόγῳ μοναχοῦ κοντὰ στὸν ἀσθενοῦντα πατέρα του (ἒχοντος καρκῖνο τελικοῦ σταδίου), οἱ διοικοῦντες, καίτοι ἐγνώριζαν τὸ πρόβλημα, ἐπροχώρησαν ἐσπευσμένα στὴν ἐν ἀπουσίᾳ τοῦ κατηγορουμένου δίκη-καταδίκη του.

Ὡς ἀφορμὴ τῆς δίκης ἦταν ἡ κοινοποιηθεῖσα ἐπιστολὴ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καὶ Ἀποκορώνου (Χανίων Κρήτης), πρὸς τὴν Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας, τὴν Ἱερὰ Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους καθῶς καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποῖα, συκοφαντικῶς, ἐκατηγορεῖτο ὁ γέρων Σάββας γιὰ πρόκληση "ταραχῆς" στὸ ποίμνιο τῆς ἐν λόγῳ μητροπόλεως.

Τὸ ὀρθόδοξο πεπαρρησιασμένο κήρυγμα ἑνὸς ἁγιορείτου μοναχοῦ, ὁ ὁποῖος στοιχῶντας στὸ διαχρονικὸ ἀξίωμα, τὸ ὁποῖο ἐκφράζεται χαρακτηριστικὰ διὰ τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἤτοι: "ἔργον δὲ μοναχοῦ μηδὲ τὸ τυχὸν ἀνέχεσθαι καινοτομεῖσθαι τὸ εὐαγγέλιον" (PG 99, 1049), ἐνόχλησε τοὺς οἰκουμενιστές, οἱ ὁποίοι καὶ "ἐτάχυναν εἰς τὸ διῶξαι".

Ἡ σύναξη τῆς Μονῆς προχώρησε ἔτσι στὴν ἐπιβολὴ τῆς ποινῆς τῆς ἔκπτωσης ἐκ τοῦ ἀξιώματος τοῦ προϊσταμένου, δηλαδὴ στὴν ἐκβολὴ τοῦ πατρὸς Σάββα ἐκ τῆς Γεροντίας τῆς Μονῆς. Χαρακτηριστικὴ ἐπίσης εἶναι ἡ ἄρνηση, τόσο τῆς Μονῆς ὅσο καὶ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος, καὶ τοῦτο κατὰ πλήρη παράβαση τῶν ἁρμοδίων ἄρθρων τοῦ Καταστατικοῦ Χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, στὸ αἴτημα τοῦ γέροντος Σάββα ἀποστολῆς τοῦ φακέλου μὲ τὸ ἔγγραφο κατηγορητήριο καὶ τὴν ἐπίσης ἔγγραφη καὶ ἐνυπόγραφη (ἐκ τῶν μελῶν τῆς συνάξεως) καταδίκης του.

Καθηκόντως ἐνημερώνουμε τὸ πιστὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ γιὰ τὶς νέες αὐτὲς ἐξελίξεις καὶ ἀναμένουμε τὶς ἀπαντήσεις ἐκ τῆς Μονῆς καθῶς καὶ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος.

Ἁγιορεῖτες Πατέρες

Πηγή: Blog "Ακτίνες"

Μελέτη για τη λεγόμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο και τις εκκλησιολογικές της συνέπειες – Κυριαζόπουλος Κυριάκος (25 Ιουλίου 2016)

  ΜΕΛΕΤΗ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

ΤΩΝ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ«ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ» [ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΡΙΤΟ (1/3) ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ],

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΕΙΣΗΓΑΓΕ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ» ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

(Η ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ - GNOSIS, Ή ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ),

ΚΑΙ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΠΕΙΑ

ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΘΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΩΝ «ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ», ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ, ΩΣ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟ, ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ 

-Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΣ ΕΙΣΗΧΘΗ «ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ»

(ΔΗΛ. ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΩΣ) ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΕΚΑ (10) ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΕΣ ΠΟΥ; ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ, ΚΑΘΟΤΙ

ΠΕΡΙ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ -

Από τη ΘΕΟΓΝΩΣΙΑ (www.theognosia.gr)

25-7-2016

Ερωτάται: 1) αν στη λεγόμενη «Πανορθόδοξη Σύνοδο» εισήχθη «συνοδικώς» η Παναίρεση του Οικουμενισμού από τις δέκα (10) Αυτοκέφαλες που προσήλθαν στην Κρήτη, και 2) αν εκκλησιολογική συνέπεια της εν λόγω εισαγωγής συνιστά η διακοπή κοινωνίας με τις αρχές και τους κληρικούς αυτών των δέκα (10) Αυτοκέφαλων.

Απαντάται θετικώς και για τα δύο (2) ερωτήματα,

Κατ' εφαρμογήν του 15ου Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου (880), ο οποίος ως νομικός κανόνας της Εκκλησίας, είναι υποχρεωτικής εφαρμογής, αφού δεν υπάρχουν γενικά νομικοί κανόνες δυνητικής εφαρμογής, δεδομένου ότι, αν υπήρχαν τέτοιοι, τότε οι νομικοί κανόνες θα επέτρεπαν την αυτοκατάργησή τους, και ο οποίος ρητά εφαρμόζεται πριν τη συνοδική καταδίκη της Παναίρεσης του Οικουμενισμού από Ορθόδοξη Σύνοδο.

Κατ' υποχρεωτικήν εφαρμογήν της Αγίας Γραφής για τη διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς (Ιωαν. 1, 5. Β' Θεσ., 3, 6. Τιμ. 1, 3-5. Γαλ. 1, 8)

Κατ' υποχρεωτικήν εφαρμογήν της Ιεράς Παραδόσεως για τη διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς (ενδεικτικά: Αποστολικές Διαταγές (2, 19): «Ώσπερ δε τω καλώ ποιμένι το μη ακολουθούν πρόβατον λύκοις έκκειται εις διαφθοράν, ούτως τω πονηρώ ποιμένι το ακολουθούν πρόδηλον έχει τον θάνατον, ότι κατατρώξεται αυτό. Διό φευκτέον από των φθοροποιών ποιμένων». Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (TLG, Ep. 10,ch. 2, s.. 1. l. 1): «Καθένας που λέει πράγματα διαφορετικά από τα παραδεδομένα, ακόμη και αν είναι αξιόπιστος, και αν είναι νηστευτής, και αν παρθενεύει, και αν κάνει θαύματα, και αν προφητεύει, να σου φαίνεται σαν λύκος που φοράει προβιά και αποσκοπεί να θανατώσει τα πρόβατα... Και να μοιράζει τα υπάρχοντά του στους φτωχούς και μετακινεί βουνά, και αν παραδίδει το σώμα του στο μαρτύριο, να σου φαίνεται σιχαμερός, αν φαυλίζει το νόμο ή τους προφήτες, τους οποίους ο Χριστός με την παρουσία Του στη γη επαλήθευσε. Να σου φαίνεται σαν αντίχριστος.»

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Η ενότητα της Εκκλησίας στις σημερινές προκλήσεις (23 Ιουλίου 2017)

 Παρακολουθήστε την συνέντευξη στο Video  του korinthostv.gr που ακολουθεί

Ανακοίνωση διακοπής μνημόνευσης του Πατριάρχη από τον Γ. Σάββα Λαυριώτη (22 Ιουλίου 2016)

Γέρων Σάββας Λαυριώτης

Ανακοίνωση – Ενημέρωση

Πρός το Ορθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα 

Έν ΑΓΊΩ ΟΡΕΙ 8 / 22 Ιουλίου 2016

Αγίων Μητροφάνους καί Διονυσίου Αγιορειτών

Σε συνέχεια της υποθέσεως τού γέροντος Σάββα Λαυριώτου προϊσταμένου ή δίκη του αναβλήθηκε για την επόμενη εβδομάδα λόγω του ότι το γράμμα του πατριαρχείου δεν στάλθηκε εγκαίρως από την Ιερά Κοινότητα .

Κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνάξεως του έγιναν συστάσεις να μην ξαναμιλήσει για θέματα οικουμενισμού, ότι είναι φανατικός, ανυπάκουος και υβρίζει τον πατριάρχη.

Δεν τον άφησαν να απολογηθεί για τις κατηγορίες που του απηύθυναν ούτε νά αναγνώσει τήν έγγραφη απολογία του ενώπιον τής συνάξεως.

Κατόπιν τούτου τούς δήλωσε τά εξής:

"Λόγου ότι ή λεγομένη αγία και μεγάλη σύνοδος" Κρήτης είναι αιρετική και ληστρική και επειδή ο πατριάρχης αναδεικνύεται ως αιρετικός και με Συνοδικές κατοχυρώσεις πλέον, καθηκόντος ό γέρων Σάββας Λαυριώτης προϊστάμενος διακόπτει το μνημόσυνό του.

Θα προσπαθούμε να σας έχουμε ενήμερους συνεχώς.

Πηγή:  Βlog Aκτίνες

Ο π. Σάββας Λαυριώτης καλείται εις δίκην από τον καθηγούμενο αρχιμ. Πρόδρομο και τους προϊσταμένους της συνάξεως της Ι. Μ. Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους (21 Ιουλίου 2016)

Έκκληση Αγιορειτών Πατέρων προς το Ορθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα 

Έν Αγίω Όρει 8/21 Ιουλίου 2016,

Μεγαλομάρτυρος Προκοπίου, Θεοφίλου Μυροβλήτου Αγιορείτου.

Έκκληση προς το Ορθόδοξο Χριστεπώνυμο πλήρωμα .

Παρακαλούμε όπως εντείνεται τις προσευχές σας υπέρ του γέροντος Σάββα Λαυριώτου προϊσταμένου διότι σήμερα Πέμπτη από 20.00 μ.μ.

Καλείται είς δίκην από τον καθηγούμενο αρχιμανδρίτη Πρόδρομο και τούς προϊσταμένους τής συνάξεως της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους καθ`ότι ορθώνει το Ορθόδοξο φρόνημα του κατά τής Παναιρέσεως του οικουμενισμού και των αιρετικών αποφάσεων της λεγόμενης "Αγίας και μεγάλης συνόδου " Κρήτης .

Ό διωγμός εντείνεται κατά των Αγιορειτών Πατέρων αρχομένου από την Ιερά Μονή Χιλανδαρίου ( σερβικό ) ,

Πρός το παρόν 8 Αγιορείτες Πατέρες έχουν εκδιωχθεί.

Αγιορείτες Πατέρες .


Πηγή: Blog "Ακτίνες"

Αρχ. Παΐσιος Παπαδόπουλος: Αντίδοτο για τον Οικουμενισμό: η αγία τρέλα του πύρινου Προφήτη (20 Ιουλίου 2016)

« Καὶ ἀνέστη ᾿Ηλίας προφήτης ὡς πῦρ, καὶ ὁ λόγος αὐτοῦ ὡς λαμπὰς ἐκαίετο»·(Σοφ. Σειρ.48, 1)

Από τους γνωστότερους και μεγαλύτερους προφήτες που τιμά η Εκκλησία μας είναι ο Ηλίας ο Θεσβήτης. Το όνομά του σημαίνει "ο Γιαχβέ είναι o Θεός".Δίκαια έχει ονομασθεί ο πύρινος Προφήτης, διότι, από την γέννησή του ακόμη,ο πατέρας του είδε οπτασία με δύο άνδρες λευκοφορεμένους να τον σπαργανώνουν με φλόγες και να τον ταΐζουν με φωτιά· είναι αυτός που «ἀνέσχεν (έκλεισε)οὐρανόν, κατήγαγεν οὕτως τρὶς πῦρ»(Σοφ. Σειρ.48,3)και όχι μόνο, αλλά και «ὁ ἀναληφθεὶς ἐν λαίλαπι πυρὸς ἐν ἅρματι ἵππων πυρίνων»(Σοφ. Σειρ. 48,9).

Γράφει ο Φώτης Κόντογλου:«Ὁ προφήτης Ἠλίας εἶναι πολὺ τιμημένος ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες. Ὅπου νὰ πᾶς θὰ δεῖς ρημοκλήσια του ἀπάνω στὶς κορφὲς τῶν βουνῶν, ἀπὸ τὰ μικρὰ ὡς τὰ μεγάλα. Ὁ ἅγιος Νικόλας φυλάγει τὴ θάλασσα κι᾿ ὁ προφήτης Ἠλίας τὰ βουνά. Μέσα στὰ ρημοκλήσια του εἶναι ζωγραφισμένος ἀπὸ κείνους τοὺς παληοὺς μαστόρους…».

Στρογγυλὴ Τράπεζα στη Μολδαβία. Αποτίμηση των αποφάσεων της «Συνόδου» της Κρήτης (20 Ιουλίου 2016)

Στρογγυλὴ Τράπεζα στὴν Μολδαβία

ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ «ΣΥΝΟΔΟΥ» ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ*

Σὲ συζήτηση στρογγυλῆς τραπέζης ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ Κισινάου, πρωτεύουσα τῆς Μολδαβίας, στὶς 29 Ἰουνίου (12 Ἰουλίου μὲ τὸ νέο ἡμερολόγιο) τοῦ 2016, ἡμέρα ἑορτῆς τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου, μὲ ἀντικείμενο τὴν πρόσφατη Σύνοδο στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης, προέκυψαν οἱ ἑξῆς βασικὲς θέσεις:

1. Ἡ συνελθοῦσα στὴν Κρήτη «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» ἀπὸ 16 ἕως 27 Ἰουνίου τοῦ ἔτους 2016 διέψευσε καὶ τὸ ὄνομά της καὶ τὶς προσδοκίες τοῦ ὑγιοῦς πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

2. Διέψευσε τὸ ὄνομά της, διότι ἀποδείχθηκε, κρινόμενη θεολογικά, ὅτι δὲν εἶναι οὔτε σύνοδος οὔτε ἁγία οὔτε μεγάλη. Δὲν εἶναι ὀρθόδοξη σύνοδος, διότι δὲν ἀνταποκρίθηκε στὰ κριτήρια καὶ στὰ μέτρα τῶν ἀληθινῶν συνόδων, τῶν γνωστῶν ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας· διακόπτει τὴν παράδοση τῶν ὀρθοδόξων συνόδων, δὲν ἀποτελεῖ συνέχειά τους, ἀποτελεῖ συνοδικὸ πραξικόπημα καὶ συνοδικὴ καινοτομία. Οἰκοδόμησε ἕνα «νέο εἶδος συνόδου», ὅπως καυχήθηκε ἕνας ἀπὸ τοὺς Προκαθημένους, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος. Εἶναι σύνοδος τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

3. Δὲν εἶναι ἁγία τυπικῶς, κανονικῶς καὶ οὐσιαστικῶς, διότι ἔλαβε ἀποφάσεις ἀντίθετες πρὸς τὶς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς πρὸς τὴν ἀντιμετώπιση τῶν αἱρέσεων, δὲν εἶναι «ἑπομένη τοῖς ἁγίοις Πατράσι». Μολονότι ἡ σχέση τῆς Μιᾶς, τῆς Ὀρθοδόξου, Ἐκκλησίας μὲ τούς ἑτεροδόξους ἀναδείχθηκε ὡς κεντρικὸ θέμα τῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐν προκειμένῳ ἀνάλωσε πολὺ χρόνο καὶ κόπο καὶ ὑπέστη μεγάλη ἔνταση, ὡστόσο γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας Σύνοδος μέ τόσο μεγάλες φιλοδοξίες δὲν κατονόμασε καὶ δὲν καταδίκασε αἱρετικούς. Πουθενὰ μέσα στὰ κείμενα τῆς Συνόδου αὐτῆς δὲν ὑπάρχει ἡ λέξη «αἵρεση». Ἀντίθετα, ὀνομάζει τὶς αἱρέσεις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ «ἐκκλησίες»· ἀξιολογεῖ θετικὰ τὰ κείμενα τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι γεμᾶτα ἀπὸ ἐκκλησιολογικὲς αἱρέσεις, ὅπως τὰ κείμενα τοῦ Balamand (1993), τοῦ Porto Alegre (2006), τῆς Ραβέννας (2007) καὶ τοῦ Πουσάν (2013)· ἐπαινεῖ τὸ παναιρετικὸ «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν» (WCC) καὶ συνιστᾶ νὰ συνεχισθεῖ ὁ ἐξευτελισμὸς τῆς ἐκεῖ συμμετοχῆς μας καὶ τῆς ἐξίσωσής μας πρὸς τὶς δῆθεν ἐκκλησίες τοῦ Προτεσταντισμοῦ. Νομιμοποιώντας, λοιπόν, τὴν μὲ κακὸ τρόπο διενεργούμενη συμμετοχή μας στούς Διαλόγους καὶ ἀποκρύποντας τὴν μειοδοσία ἐκ μέρους τῶν ὀρθοδόξων ἀντιπροσώπων, ἀποκρύπτει παραλλήλως, καὶ τὸ ὅτι δὲν ἔχει σημειωθεῖ ἕως σήμερα καμμία θεολογικὴ πρόοδος πρὸς τὴν ἀλήθεια σὲ κανέναν ἀπολύτως θεολογικὸ διάλογο. Ἐπιπλέον, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, Σύνοδος ἐκάλεσε αἱρετικοὺς ὡς παρατηρητὲς στὶς ἐργασίες της, μὲ τοὺς ὁποίους ἔγιναν καὶ συμπροσευχές.

Ἀντίθετα μὲ αὐτά, ἠχεῖ σήμερα στὴν καρδιά μας, τήν ἡμέρα τῆς μνήμης τοῦ Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου (†1994), ὁ ἐπίκαιρος λόγος του: «Αὐτὸ ποὺ ἐπιβάλλεται σὲ κάθε Ὀρθόδοξο, εἶναι νὰ βάζῃ τὴν καλὴ ἀνησυχία καὶ στοὺς ἑτεροδόξους, νὰ καταλάβουν δηλαδὴ ὅτι βρίσκονται σὲ πλάνη, γιὰ νὰ μὴν ἀναπαύουν ψεύτικα τὸν λογισμό τους, καὶ στερηθοῦν καὶ σ’ αὐτὴν τὴν ζωὴ τὶς πλούσιες εὐλογίες τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ στερηθοῦν τὶς περισσότερες καὶ αἰώνιες εὐλογίες τοῦ Θεοῦ»[1].

4. Ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου οὔτε καὶ μεγάλη μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ, διότι δὲν ἐκλήθησαν νὰ λάβουν μέρος ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι, καὶ ἑπομένως δὲν ἐκπροσωπήθηκε μεγάλο μέρος τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος. Ἡ ἐπιλογὴ τῶν ὀλίγων κληθέντων δὲν ἔγινε μὲ κανονικὸ τρόπο ἐκλογῆς. Οἱ ἐπιλεγέντες μετεῖχαν χωρὶς δικαίωμα ψήφου καὶ μὲ δικαίωμα λόγου χρονικὰ περιορισμένου. Ἀπὸ τὸ σύνολο τῶν 800 περίπου Ἐπισκόπων τῆς ἀνὰ τὴν Οἰκουμένην Ἐκκλησίας δικαίωμα ψήφου εἶχαν μόνον οἱ 14 Προκαθήμενοι· καὶ ἐπειδὴ ἀπὸ αὐτοὺς ἀπουσίαζαν οἱ 4, ἐψήφισαν τελικῶς μόνον οἱ 10, δηλαδὴ ἕνα ὀγδοηκοστὸ (¹/₈₀) τοῦ συνόλου τῶν Ἐπισκόπων οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ εἶναι παρόντες καὶ νὰ ψηφίσουν. Ἡ πράξη αὐτὴ εἶναι πρωτοφανὴς στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μας καὶ αὐθαίρετη, ἐπειδὴ παραβιάζει κατάφωρα τὴν ἐκκλησιολογία τῶν Ὀρθοδόξων Συνόδων, οἱ ὁποῖες προϋποθέτουν τὴν ἰσότητα ὅλων τῶν Ἀρχιερέων, πρᾶγμα ποὺ ἐμφαίνεται στὴν ἰσότιμη ψῆφο τους. Οὐσιαστικῶς ἡ καταστρατήγηση αὐτὴ τῆς ἐπισκοπικῆς ἰσότητος καὶ ὁ ὡς ἄνω καινοφανὴς ἐλιτισμὸς εἰσηγεῖται τὴν καθιέρωση ἑνὸς «συλλογικοῦ Πάπα», Προκαθημένων οἱ ὁποῖοι δὲν εἶναι πρῶτοι μεταξὺ ἴσων (“primi inter pares”), ἀλλὰ ἄνευ ἴσων (“primi sine paribus”).

 Σὲ ἀνώτατο ἐκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο ἡ ἀπουσία τῶν τεσσάρων Ἐκκλησιῶν Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας (τῆς πρώτης ἐξ αὐτῶν πρεσβυγενοῦς), οἱ ὁποῖες ἐκπροσωποῦν περίπου τὸ 70% τῶν Ὀρθοδόξων Πιστῶν, καταδεικνύει πολὺ περισσότερο τὴν Σύνοδο ὡς ὄχι μεγάλη, ἀλλὰ μικρή, οὔτε βεβαίως πανορθόδοξη, ἀλλ’ ἀπλῶς διευρυμένη διορθόδοξη Συνέλευση.

5. Ἡ Σύνοδος διέψευσε ὄχι μόνον τὸ ὄνομά της, ἀλλὰ καὶ τὶς προσδοκίες τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας· μεταξὺ τῶν προσδοκιῶν αὐτῶν δύο θέματα εἶχαν μεγίστη προτεραιότητα, γιὰ τὴν θεραπεία παλαιῶν σχισμάτων προκληθέντων ἀπὸ πρωτοβουλίες τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας καὶ γιὰ τὴν πρόληψη νέων διαιρέσεων καὶ ἐντάσεων: ἔπρεπε νὰ ἐπιλυθεῖ, μὲ ἐπαναφορὰ τοῦ παλαιοῦ, πατρίου, ἡμερολογίου, τὸ θέμα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἑορτολογίου, τὸ ὁποῖο μεταρρυθμίστηκε πραξικοπηματικά, χωρὶς πανορθόδοξη ἀπόφαση καὶ διασπᾶ ἐπὶ ἑκατὸ περίπου χρόνια τὴν λειτουργικὴ ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Καὶ τὸ σημαντικώτερο: αὐτὸ ποὺ ἔπρεπε νὰ πράξει ἡ Σύνοδος ἦταν ἡ ἀπερίφραστη καταδίκη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐπὶ ἑκατὸ περίπου ἔτη διαβρώνει τοὺς Ἱεράρχες καὶ τοὺς θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας, παραμερίζοντας τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ δυσφημώντας ὅσους ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διατήρησή της ὡς ἀκραίους καὶ φανατικούς. Ἀντιθέτως, ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου στὸ ἐπίμαχο καὶ ἀμφισβητούμενο κείμενο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον» προέβη σὲ μία «ἄμεικτη μείξη» τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὶς αἱρέσεις· διατύπωσε μέσα σὲ αὐτὸ κάποιες ὀρθόδοξες ἀλήθειες, τὶς ὁποῖες ὅμως ἀνέμειξε μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν αἱρέσεων τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἀκόμη καὶ οἱ διορθωτικὲς στὸ κείμενο προτάσεις ἐνισχύουν αὐτὸ τὸ μεῖγμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τοῦ συγκρητισμοῦ. Ἔτσι, ἀντὶ τῆς θεολογικῆς ἀκριβείας στὰ θέματα τῆς Πίστεως, εἰσάγονται - καὶ πάλι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας - διατυπώσεις ἀντιφατικὲς καὶ θεολογικὰ αὐτοαναιρούμενες, σκόπιμη ἀσάφεια, ἡ ὁποία σήμερα ὡραιοποιεῖται ὡς «ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία», ἐνῷ ἀποτελεῖ πονηρὴ καὶ ἐσπιλωμένη ὑποκρισία.

Ἡ διατύπωση αἱρετικῆς ἐκκλησιολογίας, δηλαδὴ ἡ προσεκτικὴ ἀλλά καταφανὴς ἀποδοχὴ «ἑτεροδόξων ἐκκλησιῶν» στὸ ἐν λόγῳ κείμενο, καταργεῖ αὐτὴν ταύτην τὴν ἐπιδίωξη τῆς Συνόδου στὸ Κολυμπάρι, τὴν ἐπίδειξη τῆς ἑνότητος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, διότι ἀρνεῖται τὴν ἑνιαία διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ συνοδικῶς διατυπωμένη ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ προϋπόθεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας. Σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, «ὅταν ὅλοι πιστεύουμε μὲ ὅμοιο τρόπο, τότε ὑπάρχει ἑνότητα [...] Αὐτὸ εἶναι ἑνότητα Πίστεως, ὅταν ὅλοι εἴμαστε ἕνα, ὅταν ὅλοι ἔχουμε μὲ ὅμοιο τρόπο ἐπίγνωση τοῦ συνδέσμου μας»[2]. Κατὰ τὸν Μέγα Ἀθανάσιο οἱ αἱρετικοὶ δὲν μποροῦν νὰ θεωροῦνται πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ· «Ποιά πίστη ὑπάρχει σὲ αὐτούς, κοντὰ στοὺς ὁποίους οὔτε λόγια, οὔτε κείμενα εἶναι βέβαια, ἀλλὰ ὅλα ἀλλοιώνονται καὶ μεταβάλλονται σὲ διάφορες χρονικὲς περιόδους;»[3]. Μιὰ ἐπίσημη καταδίκη τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου θὰ ἀποτελοῦσε, κατὰ συνέπεια, ὑπακοὴ καὶ ὑπηρεσία πρὸς τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Καὶ ὅλα τὰ ἐπίλοιπα κείμενα τῆς Συνόδου, βαμμένα μὲ θεολογικὸ σχετικισμό, παρουσιάζουν σοβαρὰ προβλήματα· εἶναι ἐπὶ τούτου χαρακτηριστικὸ τὸ παράδειγμα τοῦ κειμένου «Τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ τὰ κωλύματα αὐτοῦ», τὸ ὁποῖο πάσχει ἐξ ἐπόψεως τῶν ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς ἐκκλησιολογίας· ἡ πρόταση ἀποδοχῆς τῶν μεικτῶν γάμων ὡς «οἰκονομίας» εἶναι ἄκρως ἀθεολόγητη ἐκκλησιολογικῶς. Ὁ 72^ος Κανόνας τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου συνιστᾷ αὐστηρῶς τὴν ἀκύρωση καὶ διάλυση ἑνός τέτοιου γάμου ὡς ἐκκλησιαστικῶς παράνομης συμβίωσης. Ἔτσι, ἡ λεγομένη «Σύνοδος» δὲν εἰσηγεῖται οἰκονομία, ἀλλὰ σοβαρότατη κανονικὴ παρανομία, μὲ σοβαρότατες ἐκκλησιολογικὲς συνέπειες.

Γιὰ τοὺς παραπάνω λόγους οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης δὲν ἔχουν δεσμευτικὸ χαρακτῆρα γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ εἶναι οὐσιαστικῶς ἄκυρες.

6. Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γίνει μετὰ τὴν ἀποτυχία τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης νὰ λάβει πειστικὲς καὶ σαφεῖς, ὄχι διφορούμενες καὶ ἀντιφατικὲς, καθὼς ἔλαβε, ἀποφάσεις, εἶναι νὰ ὑπάρξει συνεννόηση ἀνάμεσα ἀφ’ ἑνὸς μὲν στὶς Ἐκκλησίες ἐκεῖνες ποὺ ἀπουσίασαν γιὰ σοβαροὺς δογματικοὺς καὶ ἐκκλησιολογικοὺς λόγους, ἀφ’ ἑτέρου δὲ στοὺς Ἐπισκόπους ποὺ εἴτε ἀρνήθηκαν νὰ λάβουν μέρος εἴτε ἔλαβαν καὶ δὲν ὑπέγραψαν τὸ ἐπίμαχο κείμενο, κατὰ τρίτον στὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἐπίσης στὸ ὑγιὲς πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, τὸ ὁποῖο ἀντιδρᾶ· ὥστε νά ἀπορριφθοῦν συνοδικῶς ὡς ἄκυρες οἱ ἀποφάσεις τῆς Συνόδου, ἰδιαίτερα τὸ οἰκουμενιστικὸ αὐτὸ κείμενο, καὶ νὰ γίνει ἐπίσημη συνοδική καταδίκη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς αἱρέσεως. Νὰ ἀναληφθεῖ ἐπίσης προσπάθεια ἐπανόδου στὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, ὥστε νὰ θεραπευθοῦν τὰ τραύματα τοῦ παρελθόντος καὶ νὰ προληφθοῦν νέες διαιρέσεις καὶ ἐντάσεις.

Ἡ ἀδιαμαρτύρητη ἀποδοχὴ τοῦ ἐκκλησιολογικοῦ αὐτοῦ κειμένου τῆς Κρήτης, ἡ μὴ ἐπίσημη ἀπόρριψή του, ὁδηγεῖ στὴ μεταφορὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀπ’ εὐθείας μέσα στὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ στὴ συνύπαρξη δύο ἀντιθέτων δογματικῶν (ἐκκλησιολογικῶν) παραδόσεων: ἐκείνης ἡ ὁποία ὁμολογεῖται στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως περὶ Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐκείνης τῆς καινοτόμου, ἀλλοτρίας καὶ αἱρετικῆς, τῶν πολλῶν «ἑτεροδόξων ἐκκλησιῶν». Ἔτσι τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία[4], παρουσιάζεται «σχιζοφρενής», ὄχι ἔχουσα «νοῦν Χριστοῦ»[5], ἀλλὰ «Χριστόν μεμερισμένον [=τεμαχισμένο] [6]», πολλὲς «δόξες», δογματικὲς δηλαδὴ πίστεις[7]. Καὶ ἐνῷ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ μέσον διὰ τοῦ ὁποίου «ἔγινε γνωστὴ στὶς Ἀρχὲς καὶ Ἐξουσίες στὰ ἐπουράνια μέσῳ τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ»[8] παρουσιάζεται τώρα στὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ Κολυμπαρίου ὡς στερημένη ἀπὸ τὸ βασικὸ γνώρισμά Της τῆς Πεντηκοστῆς, τὴν ΕΝΟΤΗΤΑ, κατὰ τὴν ὁποίαν «τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον [...] συνάρμοσε σὲ συμφωνία ἑνιαίας πρὸς τὴν Ἁγία Τριάδα Πίστεως τὶς διαφορετικὲς γλῶσσες τοῦ πλήθους τῶν ἐθνῶν»[9].

Ἡ ὑποχρέωση μιᾶς συνοδικῆς καταδίκης τοῦ κειμένου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γενικῶς, προκύπτει ἀβίαστα καὶ ἀπὸ τὴν διαπίστωση τοῦ Ὁσίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ πρὸς τοὺς Μονοθελῆτες· σύμφωνα μὲ αὐτὴν δὲν ἀρκεῖ ἡ «ἐξαφάνιση» ἢ «παρασιώπηση» ἑνὸς κειμένου αἱρετικοῦ τὸ ὁποῖο ἐγκρίθηκε συνοδικά, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται ἡ συνοδικὴ καταδίκη του, ὥστε νὰ μὴ βλάπτει τὶς ψυχὲς ὅσων τὸ διαβάσουν: «Κατέβηκε ἀπὸ τοὺς πέτρινους τοίχους, ἀλλὰ ὄχι ἀπὸ τὶς νοερὲς ψυχές. Νὰ δεχθοῦν τὴν κατάκριση αὐτῶν, ἡ ὁποία ἔγινε στὴ Ρώμη καὶ ἐκτέθηκε συνοδικά, μὲ εὐσεβῆ δόγματα καὶ κανόνες, καὶ (τότε) ἔχει καταστραφεῖ τό διαχωριστικό τεῖχος καί δέν χρειαζόμαστε προτροπή»[10].

7. Πρέπει ἐδῶ, παρά ταῦτα, νὰ γίνει ἡ ὑπενθύμιση, σὲ συσχετισμὸ μὲ τὴν δογματικὴ συνείδηση ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τῶν λαϊκῶν, ὅτι ἡ μνημόνευση τῶν Ἐπισκόπων «ἐπ’ ἐκκλησίαις» δὲν εἶναι ἀπροϋπόθετη, ἀλλὰ συναρτᾶται πρὸς τὴν δογματική τους πίστη, καθὼς μνημονεύονται στὴν Θεία Λειτουργία – εἰλικρινῶς καὶ ὄχι ψευδῶς - ὡς «ὀρθοτομοῦντες [=διατυπώνοντας σωστὰ] τὸν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας» ἤ, μὲ ἄλλα λόγια, καὶ ὅπως προϋποθέτει ἡ Ἁγία Γραφή, «ἐπειδὴ αὐτοὶ ἀγρυπνοῦν γιὰ χάρη τῶν ψυχῶν μας»[11]. Σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία, ὅπως αὐτὴ διαπότισε καὶ τὸ αὐτοκρατορικὸ («βυζαντινὸ») ἐκκλησιαστικὸ δίκαιο, «Σκοπὸς τοῦ Πατριάρχη εἶναι: πρῶτα, ἐκείνους ποὺ παρέλαβε ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ τοὺς διαφυλάξει σὲ εὐσέβεια καὶ σεμνότητα βίου· ἔπειτα, καὶ ὅλους τοὺς αἱρετικούς, κατὰ τὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων του, νὰ τοὺς ἐπιστρέψει πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας (αἱρετικοὶ δὲ ὀνομάζονται ἀπὸ τοὺς νόμους καὶ τοὺς Κανόνες καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν κοινωνία μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία)». Αὐτό, διότι «Πατριάρχης σημαίνει ζωντανὴ καὶ ἔμψυχη Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τὴν ἀλήθεια μὲ ἔργα καὶ λόγια»[12]. Ὅπως, λοιπόν, δὲν προσκυνοῦμε τὴν ἁγιογραφημένη Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἂν αὐτὴ μὲ νεστοριανικὴ λογική, δὲν διασῴζει τὰ ἐπιγράμματα τῆς ὁμολογίας τῆς Θεότητός Του (Ὁ Ὢν, ΙC XC) ἢ τὰ λοιπὰ γνωστὰ ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ Παραδόσεως γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης Του φύσεως, ἔτσι δὲν ἀναγνωρίζεται καὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας ἡ «ζῶσα Εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ», ὅταν αὐτὸς δὲν διασῴζει τὴν δογματικὴ ὁμολογία τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ οὐσία τοῦ 31^ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος καὶ τοῦ 15^ου τῆς ἱερᾶς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου (ἔτους 861) περὶ τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας πρὸς τὸν οἰκεῖο Ἐπίσκοπο.

---

* Στὴν συζήτηση ἔλαβαν μέρος προσκληθέντες, ἐκτός ἀπὸ τοὺς Μολδαβούς, ὁ πρωτοπρεσβύτερος-καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ καθηγητὴς κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ὁ πρωτοπρεσβύτερος π. Ματθαῖος Βουλκανέσκου καὶ ὁ μοναχὸς π. Σεραφείμ, οἱ ὁποῖοι συνέταξαν τὸ δημοσιευόμενο κοινὸ κείμενο μὲ τὸν ὡς ἄνω τίτλο, τὸ ὁποῖο ἀνέγνωσε ὁ π. Σεραφείμ, μεταφραζόμενο συγχρόνως στὰ ρωσικά.

[1]. Ἐπιστολές, ἐκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν «Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικὰ Θεσσαλονίκης 2008, σελ. 149ἑ.

[2]. Εἰς τὴν Πρὸς Ἐφεσίους 11, 3· PG 62, 83· «...ὅταν πάντες ὁμοίως πιστεύομεν, τότε ἑνότης ἐστί ... Τοῦτο γάρ ἐστιν ἑνότης Πίστεως, ὅταν πάντες ἓν ὦμεν, ὅταν πάντες ὁμοίως τὸν σύνδεσμον ἐπιγινώσκομεν».

[3]. Περὶ τῶν ἐν Ἀριμίνῳ καὶ Σελευκείᾳ Συνόδων 38, PG 26, 760· «Ποία πίστις παρὰ τούτοις, παρ΄ οἷς οὐ λόγος, οὐ γράμμα βέβαιον, ἀλλὰ πάντα κατὰ καιρὸν ἀλλάσσεται καὶ μεταβάλλεται;».

[4]. Πρὸς Ἐφεσίους 1, 22.23· Πρὸς Κολασσαεῖς 1, 24

[5]. Α΄ Πρὸς Κορινθίους 2, 16

[6]. Α΄ Πρὸς Κορινθίους 1, 13· «μεμέρισται ὁ Χριστός;».

[7]. Πρβλ. καὶ Πρὸς Ἐφεσίους 4, 5· «εἷς Κύριος, μία Πίστις, ἓν βάπτισμα».

[8]. Πρὸς Ἐφεσίους 3, 10· «... ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς Ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ».

[9]. Κάθισμα τῆς α΄ στιχολογίας τοῦ Ὄρθρου τῆς Τετάρτης μετὰ τὴν Πεντηκοστήν, «Καθὼς ἐπηγγείλατο, αὐτεξουσίως μολόν, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, τοῖς Ἀποστόλοις Χριστέ, εἰς μίαν συνήρμοσε Πίστεως συμφωνίαν τῆς ἀκτίστου Τριάδος, γλώσσας τὰς διαφόρους τῆς ἐθνῶν πανσπερμίας».

[10]. Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ αὐτοῦ ἐξορίᾳ, ἤτοι ἐν Βιζύῃ 12, PG 90, 145 B.C. «ΘΕΟΔ.: Ἐκεῖνος ὁ χάρτης κατηνέχθη καὶ ἀπεβλήθη. ΜΑΞ.: Κατηνέχθη ἐκ τῶν λιθίνων τοίχων, οὐ μὴν ἐκ τῶν νοερῶν ψυχῶν. Δέξωνται τὴν κατάκρισιν τούτων τὴν ἐν Ρώμῃ συνοδικῶς ἐκτεθεῖσαν δι΄ εὐσεβῶν δογμάτων τε καὶ κανόνων, καὶ λέλυται τὸ μεσότοιχον καὶ προτροπῆς οὐ δεόμεθα».

[11]. Πρὸς Ἑβραίους 13, 17· «Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ὡς λόγον ἀποδώσοντες».

[12]. Ἐπαναγωγή, τίτλος Γ΄, κεφ. α΄ & β΄· «Πατριάρχης ἐστὶν εἰκὼν ζῶσα Χριστοῦ καὶ ἔμψυχος, δι΄ ἔργων καὶ λόγων χαρακτηρίζουσα τὴν ἀλήθειαν [...] Σκοπὸς τῷ Πατριάρχῃ πρῶτον μέν, οὓς ἐκ Θεοῦ παρέλαβεν, εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι βίου διαφυλάξαι, ἔπειτα δὲ καὶ πάντας τοὺς αἱρετικοὺς κατὰ τὸ δυνατὸν αὐτῷ πρὸς τὴν ὀρθοδοξίαν καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπιστρέψαι (αἱρετικοὶ δὲ τοῖς νόμοις καὶ τοῖς κανόσι καλοῦνται καὶ οἱ τῇ Καθολικῇ μὴ κοινωνοῦντες Ἐκκλησίᾳ)». 

Πηγή: Βlog "Ακτίνες"

Σύντομη αποτίμηση της «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» στο Κολυμπάρι της Κρήτης - Τσελεγγίδης Δημήτριος (20 Ιουλίου 2016)

Θεσ­σα­λο­νί­κη20/7/2016

Πρός

τήν Ἱ­ε­ρά Σύ­νο­δο

τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος

Ἰ. Γεν­να­δί­ου 14

115 21 Ἀ­θή­να

       

Κοι­νο­ποί­η­ση:

σέ ὅ­λους τούς Ἱ­ε­ράρ­χες

τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τῆς Ἑλ­λά­δος

ΣΥΝ­ΤΟ­ΜΗ Α­ΠΟ­ΤΙ­ΜΗ­ΣΗ ΤΗΣ «Α­ΓΙ­ΑΣ ΚΑΙ ΜΕ­ΓΑ­ΛΗΣ ΣΥ­ΝΟ­ΔΟΥ»

ΣΤΟ ΚΟ­ΛΥΜ­ΠΑ­ΡΙ ΤΗΣ ΚΡΗ­ΤΗΣ (19-26/7/2016)

Μα­κα­ρι­ώ­τα­τε Πρό­ε­δρε,

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τοι Ἀρ­χι­ε­ρεῖς,

Σᾶς ἀ­πο­στέλ­λω,εὐ­λα­βῶς, μιά πε­ρι­ε­κτι­κή ἀ­πο­τί­μη­ση γιά τήν «Ἁ­γί­α καί Με­γά­λη Σύ­νο­δο» καί Σᾶς πα­ρα­κα­λῶ, νά κά­νε­τε τόν κό­πο νά τήν με­λε­τή­σε­τε, ἐ­πει­δή πι­στεύ­ω, ὅ­τι θά μπο­ροῦ­σε νά βο­η­θή­σει,κά­πως, στήν ὑ­πεύ­θυ­νη συζήτη­ση πού θά γί­νει στή Σύ­νο­δο τῆς Ἱ­ε­ραρ­χί­ας τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὅ­ταν αὐ­τή συ­νέλ­θει.

Ἡ ἀ­πο­τί­μη­σή μας θά κι­νη­θεῖ σέ δύ­ο ἐ­πί­πε­δα. Τό πρῶ­το ἐ­πί­πε­δο θά ἀφορᾶ τήν ἀ­πο­τί­μη­ση ὡς πρός τό τυ­πι­κό καί Κα­νο­νι­κό μέ­ρος τῆς Συ­νό­δου, ἐ­νῶ τό δεύ­τε­ρο ἐ­πί­πε­δο θά ἀ­φο­ρᾶ τήν ἀ­πο­τί­μη­ση ὡς πρός τό οὐ­σι­α­στι­κό μέ­ρος της.

Ὡς πρός τήν ἐκ­κλη­σι­α­στι­κή τυ­πι­κό­τη­τα καί Κα­νο­νι­κό­τη­τά της, ἡ λεγομένη «Ἁ­γί­α καί Με­γά­λη Σύ­νο­δος» -θε­ο­λο­γι­κά κρι­νό­με­νη- δέν εἶ­ναι «Ἁ­γί­α»,κα­τά κυ­ρι­ο­λε­ξί­α. Καί τοῦ­το, ἐ­πει­δή δέν εἶ­ναι «ἑ­πο­μέ­νη τοῖς ἁ­γί­οις Πα­τρά­σι», οὔ­τε τυ­πι­κῶς οὔ­τε οὐ­σι­α­στι­κῶς, ὅ­πως θά γί­νει φα­νε­ρό μέ ὅ­σα θά ποῦ­με στή συ­νέ­χεια. Δέν εἶ­ναι ὅ­μως καί «Με­γά­λη», ὄ­χι μό­νον ἐ­πει­δή δέν ἦ­ταν πα­ροῦ­σες ὅ­λες οἱ Αὐ­το­κέ­φα­λες Ἐκ­κλη­σί­ες, ἀλ­λά κυ­ρί­ως, για­τί ἦ­ταν σέ αὐ­τήν πο­λύ μι­κρή καί ἐ­πι­λεγ­μέ­νη ἡ ἀν­τι­προ­σώ­πευ­σή τους ἀ­πό τούς κα­τά τό­πους Ἀρ­χι­ε­ρεῖς. Τό ση­μαν­τι­κό­τε­ρο,ὅ­μως, ἐν προ­κει­μέ­νῳ εἶ­ναι, ὅ­τι ἡ «Σύ­να­ξη»αὐ­τή τῶν Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων δέν μπο­ρεῖ νά χα­ρα­κτη­ρι­στεῖ -μέ αὐ­στη­ρά θε­ο­λο­γι­κά κρι­τή­ρια- οὔ­τε κἄν ὡς μί­α Το­πι­κή Σύ­νο­δος. Πρό­κει­ται,μᾶλ­λον, γιά μιά ἰ­δι­ό­τυ­πη,δι­ηυ­ρυ­μέ­νη,«Προ­συ­νο­δι­κή Δι­ά­σκε­ψη Ἀρ­χι­ε­ρέ­ων» μέ δέ­κα Προ­κα­θη­μέ­νους, ἤ γιά ἕ­να «Συ­νέ­δριο»δέ­κα συγ­κε­κρι­μέ­νων Αὐ­το­κε­φά­λων Ἐκ­κλη­σι­ῶν, οἱ ὁ­ποῖ­ες ἀν­τι­προ­σω­πεύ­τη­καν ἀ­πό τούς Προ­κα­θη­μέ­νους τους καί τό πο­λύ ἀ­πό 24 κα­τ’ ἐ­πι­λο­γήν Ἀρ­χι­ε­ρεῖς.

Όλοι οι Αγιορείται έχομεν ευθύνην! Ιερομονάχου Χαρίτωνος (18 Ιουλίου 2016)

Του ιερομονάχου Χαρίτωνος, Ι.Κ. Αναλήψεως, Καρυαί

Άγιοι Καθηγούμενοι και πατέρες, επιθυμούμε να καταθέσουμε με όλον τον σεβασμό μας, προς εσάς που έχετε την πνευματική και την διοικητική ευθύνη του Ιερού ημών Τοπου, με φόβο Θεού και αγάπη αλλά και με ευθύτητα και απλότητα, τον πόνο και την αγωνία μας για την Ορθόδοξη πίστη μας, για το μέλλον του Ιερού ημών Τόπου, όσο και για την σωτηρία των ψυχών μας, η οποία έχει άμεση σχέση με όλα αυτά.

Πιστεύουμε ότι ο Αγιορείτικος Μοναχισμός στις ημέρες μας διέρχεται μία ιδιαίτερη κρίση, όσον αφορά κυρίως στα θέματα της πίστεως και της αγιορειτικής παραδόσεως. Εμείς θα επικεντρώσουμε την προσοχή σας περισσότερον στα θέματα της πίστεως. Όλοι μας ζούμε κατά τις τελευταίες δεκαετίες μία πνευματική κρίση, η οποία εξελίσσεται όσον ούπω σε μία τραγικότητα. Η σημερινή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται από την λεγόμενη «Νεα Εποχή» η Παγκοσμιοποίηση (Θρησκευτική, Οικονομική και Πολιτική), επιδιώκει να επιβάλει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τρεις «θηλιές»:

Α . Μια παγκόσμια κυβέρνηση.

Β . Μια παγκόσμια οικονομία και

Γ . Μια παγκόσμια θρησκεία.

Το Άγιον Όρος έχει μια ιστορία γεμάτη από διαρκείς και ασυμβίβαστους αγώνες για την Ορθόδοξη πίστη, για την αγιότητα και την αρετή. Από τότε και μέχρι σήμερα στο Άγιον Όρος έχουν αλλάξει πολλά. Σημερα, το Άγιον Όρος διέρχεται μία νέα ιστορική περίοδο παλεύοντας κάτω από τελείως νέες ιστορικές, γεωπολιτικές, πολυπολιτισμικές, οικονομικές συνθήκες, κ.α. Το Άγιον Όρος έρχεται τώρα αντιμέτωπο με την ίδια την πνευματική του υπόσταση, με την ίδια την ταυτότητά του, με την ίδια την ιστορία του. Τι θα πράξει;